Mistyka – wiara tkana miłością

 

Oddajemy do lektury rzecz niezwykłą, słowa spisane w ogniu miłości. Historia Kościoła, podobnie jak kunsztowny materiał, utkana jest z miłości boskiej i ludzkiej. Nicią szczerego złota snującą się gwałtownie i w ukryciu jest nurt mistyczny. W mistyce Bóg dotyka bezpośrednio historii człowieka, rozpala ją na nowo. Mistyka jest w jakimś sensie łaską powrotu do początku, a przecież wierzymy w Początek: Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, Który jest, Który był i Który przychodzi (Ap 1, 8). Przychodzenie Pana rozpala krąg światła mistycznego. Pozwala ono rozświetlać kłębiące się tęsknoty i koić pragnienie. Ten sam Początek wypowiada bowiem słowa: Jam Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (Ap 21, 6). U źródeł Pan Wszechrzeczy rzuca iskry budzące już nie do powstrzymania czysty płomień. Wzbudza on w sercach wybrańców żar tak wielki, iż płonie z nim cały Kościół, oczyszczając i wyostrzając spojrzenie wiary i pogłębiając zdolność do miłowania. W mistyce nadzieja i wiara osiąga szczyt napięcia i rozjaśnienia, a miłość jak śmierć potężna, zapala żar ognia, płomień Pański (Pnp 8, 6).

 

Antologia znaczy – „wybrane z rzeczy najlepszych”. Antologia mistyczna stanowi wybór najbardziej wartościowych i najpiękniejszych tekstów, zapisanych przez płomienne serca tych, którym dane było świętować nieodpartą bezpośredniość Boga. Oczywistość oszalałego dla stworzenia Boga, jaka wydobywa się spośród zapisanych zdań jest najwydatniejszym dokumentowaniem Jego tajemnic. Obcując z mistykami, człowiek sytuuje się w miejscu, gdzie Bóg otwiera podwoje dla słowa, dla wypowiedzenia tajemnicy – Chrystusa (Kol 4, 3) i może być porwany do raju i odkryć tajemne słowa, których się nie godzi człowiekowi powtarzać (2 Kor 12, 4). Mistyk nie tylko wprowadza w tajemnicę żywego Boga, ale żyje ku pokrzepieniu sobie współczesnych, aby ich serca doznały pokrzepienia, aby zostali w miłości pouczeni, ku /osiągnięciu/ całego bogactwa pełni zrozumienia, ku głębszemu poznaniu tajemnicy Boga (Kol 2, 2). Mistyk jest świadkiem w zupełnie nowym znaczeniu – porwany, pociągnięty przez potężne ramiona Boga, zadziwiony niezmierzonością Jego duchowego piękna, z głębi swej bezradności zaczyna pieśń o miłości Boga do stworzenia, która jest częścią wieczystych pieśni niebios.

Antologia mistyczna proponuje wybór tekstów stanowiących odważne wyjście na spotkanie tajemnicy człowieka, gdyż mistyka jest swoistym torowaniem drogi nie tylko do Boga, ale nade wszystko – do ludzkiej wielkości. W jej światłach gasną wszelkie domysły o człowieku, lepszym gatunku zwierząt – tego uporczywie biologicznego, z zarazem tak prymitywnego traktowania człowieka – a rozwija wielką panoramę człowieczeństwa, sięgającego aniołów i progów boskiego dworu. Właśnie w mistyce możemy odkryć całą siłę i piękno Boskiego pochodzenia i Boskiego przeznaczenia człowieka. Nie ma końca zadziwieniu nad misterium ludzkiego ducha. Mistyka toczy spór o człowieka, ponieważ stanowczo odwołuje się do duchowych kanonów piękna, sprzeciwia płaskim interpretacjom. Proponuje również czyste źródła radości.

Antologia mistyczna wreszcie jest zapisem doświadczenia. Mocne, stanowcze, płomienne, poddane próbie i orzeczeniu Kościoła, jednocześnie wpisuje się w jego prześwietną tradycję. W nim to Kościół odnajduje i potwierdza swe najwspanialsze aspiracje. W mistyce nie ma Boga odległego, nieobecnego, milczącego – jest On zadziwiająco, zatrważająco bliski i skuteczny. Dlatego mistyka najradykalniej może sprostać wyzwaniom cywilizacji śmierci, meandrom zagubienia, pustki czy ponurego, egzystencjalnego smutku. Mistyka jest zapisem miłości bezinteresownej, majestatycznej, patrzącej śmiało, ale i w głębokiej pokorze, w oczy najwyższej Prawdzie. Jest świętowaniem człowieczeństwa odnalezionego przez Boga, w Bogu i dla Niego.

Zdecydowałem również, by podać teksty niejako w surowym stanie, tak jak brzmią. Sama siła słów mistycznych potrafi obalać mury i rozpalać ducha. Należy je smakować, sycić serce, budzić wewnętrznego człowieka. Mistyk sięga bowiem wprost w samą istotę głębi i w naturę spraw ostatecznych. Należy się tym słowom poddać i nosić je w sercu, a one dokonują przemiany, gdyż są słowami łaski.

Mam nadzieję, że antologia będzie nie tylko lekturą przywołującą wspaniałe postaci i wspaniałe słowa, ale i osobistym odkrywaniem warstw tajemnicy, która zaprasza do pełnego szacunku i miłości kontemplowania tego, co wydarza się pomiędzy Bogiem i człowiekiem. Niech będzie mi wolno życzyć czytelnikom łaski mistycznego impulsu, który zmienia zupełnie horyzonty religijnego zaangażowania. Niech ona będzie nowym początkiem, nową miłością, nową pasją.